Opuszczona rezydencja

O nie. Tylko nie Jesienny Wiatr. To było coś, czego Lily nigdy nie potrafiła znieść. Normalny jesienny wiatr, taki z małej litery, całkiem jej się podobał, ale Jesienny Wiatr zawsze zwiastował coś niedobrego albo przynajmniej niepozytywnego. Było nawet takie powiedzenie w krainie duchów, pamiętała je dobrze jak dziś, a brzmiało ono tak: "gdy Jesienny Wiatr zadmie, wtedy oberwiesz snadnie" i wciąż głęboko tkwiło w pamięci Lily, tak jak tysiąc innych, podobnych powiedzonek, które wyniosła z czasów swojego pobytu w tamtej pięknej krainie. Mimo jednak niebagatelnych i niebezpiecznych wspomnień z tamtych czasów, Lily nie zamierzała tak po prostu odpuścić sobie tego zadania i udać się do domu. Nie wątpiła, że Kyoko zrozumiałaby moc jej powiedzonka, ale nie chciała zostać uznaną za słabą, dlatego dumnie kroczyła w kierunku swego celu, wiedząc, że na pewno da sobie radę, choćby nie wiadomo co!

Wtem, gdy przyglądała się budynku, w którym miała działać i odruchowo tarmosiła lewą rękę jedno ze swoich króliczych uszu, ktoś podszedł do niej i zaczął się przedstawiać! Tak, o, o! Trochę zaskoczyło to Lily, która na przybyszkę spojrzała z pewną dozą niepewności w oczach, ale po chwili, gdy tylko posłuchała jej dalej, zrozumiała, że w zasadzie nie ma się czego obawiać. Wyglądało na to, że miały pracować razem, przynajmniej wedle jej słów. Cóż... Lily nie miała nic przeciwko dodatkowej kompanii.
- Dzień dobry. Masz ładne oczy. Tak, wygląda na to, że jesteśmy tu w tej samej sprawie. - rzuciła Lily, uśmiechając się nieco w kierunku nowoprzybyłej. - Ja nazywam się Lily i znajomi nie mówią na mnie Jeż. - odpowiedziała też na przedstawienie się dziewczyny, co ciekawe bez cienia złośliwości czy sarkazmu w głosie. Lekko zamyślona dziewczyna podniosła wzrok nieco do góry, jak gdyby chcąc spojrzeć na swoje własne królicze uszy. - Jeże nie mają takich. - powiedziała śmiertelnie poważnie, wskazując kciukiem na te, a następnie poruszając się za Nuan. - Znasz Kyoko? - zapytała też, idąc razem z Nuan w kierunku "przygody", która dla Lily wyglądała raczej jak rozwalone wejście do budynku. A pytała, bo mogło się okazać, że przynależą do tej samej frakcji a to byłoby dla dziewczyny całkiem... odprężające doświadczenie.

- ...ekhu, ekhu, ekhu... - zanosiła się kaszlem Lily, starając się wpierw opanować kaszel, a dopiero potem skupić się na tym czy wszyscy części swojego ciała miała na odpowiednim miejscu. Czuła się trochę obolała, szczerze mówiąc także nieco przestraszona, po tym nagłym zapoznaniu się z jakością budynku w jakim przychodziło im pracować, ale wiedziała, że nie takie rzeczy czasem trzeba było przecierpieć. I fe, pająki! Aż poderwała swoją dłoń z miejsca, w którym ta się znajdowała, byle tylko nie zaliczyć bliższego kontaktu z tym wielonogiem, chwilę później opuszczając dłoń w miejscu, które wydawało się jej być bardziej bezpiecznym. Dopiero po chwili rozejrzała się po otoczeniu i zrozumiała co się stało, choć widok czyjejś głowy na swoich kolanach zdał się jej być dziwnie nietypowym. Chwilę siedziała tak w ciszy przyglądając się pajęczynie we włosach drugiej dziewczyny nim zręcznym ruchem ściągnęła ją z niej cicho chichocząc. Chichotać w takim miejscu? Czemu nie! Ostatecznie tak wystrzałowego, na swój sposób, początku misji to ona się zdecydowanie nie spodziewała. Masakra. Lepiej się więc było śmiać niż płakać.
- ...coś nie kłujesz. - rzuciła wesoło do swojej towarzyszki, dając jej czas na podniesienie z jej kolanowej poduszki, nim sama uczyniła to samo. - A jeże ponoć tuptają delikatnie i ostrożnie, ech...! - dodała jeszcze z lekką złośliwością, lecz pogodnym wejrzeniem. Dopiero po tym jak wstała przeciągnęła się i oceniła swój stan. Chyba było wszystko okej. - To znasz Kyoko? - ponowiła pytanie, jednocześnie przyglądając się słoikom i szukając... gołębia. Cóż. Wiedziała, że szanse są nikłe, ale równie dobrze można bylo to sprawdzić.

Dwie panienki poznawały się bliżej, w tym fizycznie. Jednak zalotom trzeba było powiedzieć dość i tak skończyły się komplementy o oczach, no i naruszanie przestrzeni osobistej. Zamiast tego dwie obce sobie jeszcze nie tak dawno dziewczyny rozpoczęły rekonesans piwnicy. Lily wolniutko tuptała za Jeżem, zdecydowanie pozostając w tyle. Podziwiała kompoty, grzybki w occie czy różne warzywa, bo niestety marynowanego gołębia w piwnicy to nie było, ale rozejrzeć się to zawsze warto. Jeż która szła przodem, wypatrzyła korytarz. A tam było jeszcze dwoje drzwi - jedne naprzeciwko a drugi głębiej w korytarzy, na prawo. Na lewo natomiast, również nieco głębiej w korytarzu znajdowały się schody prowadzące do góry, na końcu których znajdowały się następne, a więc trzecie już, drzwi. To dawało dziewczynkom całe trzy opcje jeśli chodzi o następny kierunek ich wędrówki. I pewnie wszystko ładnie pięknie by było, no ale ten pieprzony los nie chciał się od nich odczepić i teraz, ciszę przerywaną dotychczas tylko przez nie dwie, przerwało skrzypnięcie podłogi. 

Czy gołębie potrafią tak głośno skrzypieć? Znaczy wedle wcześniejszego niektóre Jeże też na przykład bardzo mocno tuptały, ale wersja z gołębiem była jej bardziej na rękę, to też przytaknęła głową. - Tak, na pewno! - stwierdziła nie próbując jakkolwiek zaprzeczać tej logice, chociaż logicznie rzecz biorąc skrzypiący gołąb w piwnicy brzmiał mało logicznie. Przynajmniej wedle niektórych doktryn i systemów wierzeń. Wedle niektórych systemów etycznych też zbytnie naruszanie czyjejś przestrzeni osobistej też nie było pożądane, jednak Jeż był bardzo tolerancyjnym Jeżem i palec Lily na jej policzku potraktowała ze zdziwieniem i zdrowym zaciekawieniem. Dopiero po chwili wyklarowało się, jaki miał to cel, na co też uśmiechnęła się. Jeż nie kłamie! Jeż jak mówi, że nie kłuje wszystkich jak leci, to nie kłuje i cieszyła się, że dziewczyna obok mogła się o tym przekonać. Jakiekolwiek jednak obranie kierunku musiało zaczekać, kiedy to temat Kyoko zdawał się wcale nie milknąć. I znowu - patrzyła nie bardzo rozumiejąc czegokolwiek. Patrzyła na nią zdezorientowana nie nadążając za mechanizmem przyczynowo-skutkowym całego tego dialogi. Coś zrobiła. I musiała z jakiegoś powodu poznać Kyoko. Tylko nie bardzo rozumiała powodu. Nie specjalnie nawet czuła, żeby ta cała Kyoko była jakkolwiek po drodze do jej celu. Dopiero kolejne pytanie było z tego grona, na które umiała odpowiedzieć i odpowiedź wcale nie była trudna czy skomplikowana. Zaskoczenie znowu ustąpiło uśmiechowi, tego z nutką dumy. - Poszukuję miecza! Takiego specjalnego. Mój mistrz marzył, żeby go dostać w swoje ręce, więc postanowiłam, że spełnię jego prośbę. - odpowiedziała uśmiechnięta i napełniona optymizmem co do tej misji, jaką sobie postawiła, chociaż w sumie nie miała pojęcia, gdzie go szukać i od czego zacząć. - A riksza... Tak, pewnie tak. Tylko nie wiem, czy dziadek zdążył ją naprawić. Jakaś oś ponoć pękła i miał ją wymienić. - dodała nieco zamyślona, po czym ruszyła na poszukiwania gołębia. Trzy opcje, nie bardzo wiedziała początkowo, gdzie ruszyć. Jednak zmysł poszukiwacza przygód zrobił swoje i zamiast ruszyć ku schodom, w górę, ruszyła w stronę drzwi po lewej stronie. Podejdzie nieco od boku, otwierając ostrożnie drzwi tak, by w miarę szybko rozeznać się, co jest po drugiej stronie zanim je otworzy całkowicie. W razie potrzeby odskoczy przed tym, co chciałoby w nią wlecieć tudzież jeśli to Lily byłaby zagrożona, spróbowałaby ją odepchnąć lub zasłonić sobą - to, co okaże się szybsze do wykonania.

- Myślisz, że gołębie w kuchni robią sobie czasem kanapki? - powiedziała Lily, przyglądając się pomieszczeniu, do którego dopiero co weszły. Generalnie, to ona tak na 75% jednak żartowała, ale co jeśli jednak robią!? Jeż mogła mieć kompletnie inne informacje i dodatkową wiedzę w tej materii, więc lepiej było zapytać, ale, ale, zdecydowanie byłoby to łatwiej zrobić, gdyby akurat stopień nie zawalił się pod nią i nie postawił jej w kompromitującej sytuacji łapania jeża za rogi, poły ubrania. - Pardon. - rzuciła Lily, wyciągając nogę z tego załamanego miejsca przy okazji samej nieco załamując się nad stanem budynku. Wyglądało na to, że było tu dość niebezpiecznie. - Musisz uważać na siebie. - powiedziała dziewczyna, kiwając głową miarowo, na potwierdzenie własnych słów, tak by dodać im jeszcze powagi.

- Co do miecza... - z powodu nagłego zamknięcia drzwi i generalnie nieprzyjemnych, lekko creepy zdarzeń, Lily aż zaczęła mówić szeptem. - ...to Kyoko na sto procent mogłaby pomóc, ale o tym może za chwilę. Ale generalnie Kyoko Kyoko wie bardzo dużo i dużo pomaga. - a przynajmniej tak było według opinii samej Stellanei, która o wspaniałości i geniuszu Kyoko była w 100% przekonana. - Myślisz, że tu straszy? - zapytała jeszcze Lily, następnie stawiając kolejne kroki na ich trasie, chcąc zejść ze schodów i wejść do kuchni, tak by żaden stopień się już pod nią nie załamał. Wewnątrz kuchni też poruszała się dość ostrożnie, powoli i bez pośpiechu. Limitu czasowego na wykonanie zadania nie miały, więc nie było pośpiechu, a lepiej było działać dokładnie i nie zabić się o jakąś kolejną spróchniałą deskę.

- ...przejechałabym się na takiej rikszy... - rzuciła ciszej pod nosem, rozglądając się wokoło po pomieszczeniu, jakby w oczekiwaniu, że zaraz pojawią się tu duchy i ich zaatakują. Była na to gotowa!

Spróchniałe deski były zdolnością klasową opuszczonych rezydencji i mierzenie się z tak potężną umiejętnością przynosiło parze dziewczyn nie lada kłopoty. Mimo to, dzielne kobietki postanowiły przeć naprzód nie przejmując się ani spróchniałymi deskami ani duchami - no prawie. Jeż została uświadomiona w kwestii potęgi Kyoko Kyoko, ale niestety Lily nie została uświadomiona w kwestii przejazdu Rikszą. Te sprawy jednak nie miały większego znaczenia w wykonywanym przez dziewczyny zadaniu. Ważniejsze było parcie naprzód - dokąd? Wielu zadaje sobie pytanie dokąd tupta nocą Jeż. Ale na to pytanie, również za dnia, tylko Jeż znała odpowiedź. Lub nie - jak udowodniła chwilę wcześniej, wchodząc na schody. W każdym razie w kuchni były cztery okna i drzwi. Przechodząc przez drzwi, dziewczyny znalazły się na końcu niezbyt długiego korytarza. Po lewej znajdowało się kolejne okno, po prawej drzwi - oba w połowie korytarza, a na jego drugim krańcu futryna, bo drzwi wzięły i się zniknęły na przestrzeni lat. Dzięki temu obie dziewczyny widziały że tym co czekało ich na końcu korytarza, był hol. Hol, w którym zapewne znajdowały się schody. A jak na to wszystko zareagowała opuszczona rezydencja? Postanowiła dalej straszyć dziewczyny, tym razem zatrzaskując ze sporą siłą, drzwi do piwnicy...